Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Με αφορμή ένα θέμα έκθεσης που έβαλε καθηγητής ως εργασία για το σπίτι για τη Γ' Λυκείου ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης, το οποίο ζητούσε από τους μαθητές να ετοιμάσουν μία γραπτή εισήγηση για τη Βουλή των Εφήβων στην οποία να εκθέτουν τους λόγους για τους οποίους η σύγχρονη ελληνική πραγμα-τικότητα (υψηλό ποσοστό ανεργίας, είσοδος μεταναστών, οικονομική κρίση κλπ) αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακραίων εθνικιστικών φαινομένων, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους οι νέοι θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτό, έγραψα κι εγώ την δική μου εκδοχή του πώς θα έπρεπε να γραφτεί και την έδωσα στον ξάδερφό μου για να την παραδώσει (να πούμε εδώ ότι ο ξάδερφός μου λόγω οικονομικών προβλημάτων, δεν μπορεί να πάει στο φροντιστήριο και όπως ο ίδιος ομολογεί, η πλειοψηφία των καθηγητών του έρχονται στο σχολείο απλά για να πάρουν τον μισθό τους. Οπότε είναι δύσκολο γι’ αυτόν να ανταπεξέλθει μόνος του, χωρίς βοήθεια σε όλα).

"Αγαπητοί νέοι και νέες, αγωνιστές και αγωνίστριες που βρίσκεστε εδώ σήμερα στην Βουλή των Εφήβων. Θα ξεκινήσω την εισήγησή μου  με ένα μικρό απόσπασμα από το τεράστιο έργο του Γερμανού δημιουργού πολιτισμού, αγωνιστή της παγκόσμιας ειρήνης Μπέρτολντ Μπρεχτ που λέει: «Μόνο η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει, πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε». Θα ξεκινήσω λοιπόν κι εγώ, περιληπτικά, μα όσο το δυνατόν σε βάθος, να αναλύσω εδώ στο ακροατήριο τη σημερινή πραγματικότητα.

Η εποχή που διανύουμε, θα έλεγε κανείς πως είναι σκληρή, βάρβαρη, απάνθρωπη για την πλειοψηφία του λαού μας. Υψηλά ποσοστά ανεργίας μαστίζουν ιδιαίτερα εμάς τους νέους, αλλά και τις γυναίκες, αγγίζοντας πληθυσμό του 1,5 εκατομμυρίου, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τις αναρίθμητες δυνατότητες για δημιουργία παραπάνω από τον αριθμό που προανέφερα θέσεων εργασίας σε όλους τους τομείς της παραγωγής, της επιστήμης και όλων των κοινωνικών παροχών. Τι φταίει;

Η ανεργία και η ολιγόμηνη εργασία που οδηγεί και πάλι στην αβεβαιότητα της ανεργίας, φτάνει τους ανθρώπους στα όρια της εξαθλίωσης, οικονομικής και ανθρώπινης, στην απόγνωση και στην μιζέρια. Επιπροσθέτως, τα περισσότερα από τα δικαιώματα των εργαζομένων, που κερδήθηκαν με σκληρούς και αδιάκοπους αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως το 40ωρο, οι προσαυξήσεις, τα επιδόματα, η μόνιμη εργασία, ο αξιοπρεπής βασικός μισθός και ασφάλιση και τόσα άλλα που θεωρούνταν ως τα τώρα δεδομένα, εξαφανίζονται τόσο εύκολα όπως ο αφρός στο κύμα της θάλασσας. Οι δωρεάν κοινωνικές παροχές, όπως Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Πολιτισμός και άλλοι τομείς που δικαιούται ο λαός μας, υπολειτουργούν ή τείνουν να εξαλειφθούν, ενώ παράλληλα η Ασφάλεια των πολιτών μέσα στο λεγόμενο εθνικό τους έδαφος, αντικαθίσταται με την κρατική καταστολή.

Όλες αυτές οι αλλαγές, που ενισχύουν τον φόβο, είναι τελικά μόνο ελληνικό φαινόμενο; «Ευτυχώς» και δυστυχώς όχι! «Ευτυχώς» διότι η κρίση που περνάμε σήμερα, οικονομική ή όχι, την βιώνουν μαζί με μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και άλλων χωρών σε παγκόσμια κλίμακα. Λογικά και τεκμηριωμένα οπότε, το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κρίση δεν δημιουργήθηκε λόγω κακής διαχείρισης των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων, αφού δεν βιώνουμε κρίση σε αποκλειστικότητα! Και δυστυχώς, λόγω των μεγάλων μεταναστευτικών κυμάτων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με ένα μεγάλο ποσοστό τους να έρχεται στα εδάφη μας, με παράνομο ή νόμιμο τρόπο, και ένα άλλο να φεύγει. Αυτός ο ειδικός πληθυσμός είναι και η βάση στην οποία στηρίζονται τα διάφορα εθνικιστικά-φασιστικά μορφώματα σε όλες τις χώρες ανεξαιρέτως, για να περάσουν κάθε είδους σκοταδισμό και απάνθρωπο τρόπο δράσης στις συνειδήσεις των λαών και ιδιαίτερα στη νεολαία.

Η Παγκόσμια Ιστορία, μας έχει δείξει λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους ο φασισμός και ο ρατσισμός μπορούν να επιτελούν άνετα το έργο τους, που δεν είναι άλλο από τον αποπροσανατολισμό των λαών για την παραίτησή τους από τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, με σκοπό τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής παρακμής. Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται!

Στη χώρα μας, η Χρυσή Αυγή, φασιστικό κόμμα που θυμίζει σκοτεινούς χιτλερικούς καιρούς, εκμεταλλεύεται την οικονομική εξαθλίωση των οικογενειών μας, την βιολογική τους ανάγκη για επιβίωση, την ελλιπή και άνευ περιεχομένου παιδεία αλλά και την προσκόλληση παλαιότερων γενεών σε εθνικούς πατριωτισμούς για παρελθο-ντικές πράξεις τρίτων, προσπαθώντας να περάσει την άποψη ότι για όλα τα δεινά που ανέφερα παραπάνω, φταίνε οι μετανάστες. Φταίνε οι «μαύροι, κίτρινοι, μπλε» εξωγήινοι, αυτές οι κατώτερες από τους Έλληνες άθλιες φυλές. Ένα δηλώνω γι’ αυτό φίλοι και φίλες. Αγγίζουνε τα όρια της παράνοιας! Αυτές είναι οι απόψεις που οδηγούν τους νέους σαν εμένα και εσάς, να γίνονται δολοφόνοι, να μισούν τον αλλόθρησκο, τον αλλόχρωμο, τον διαφορετικό. Να συμμετέχουν σε τραμπουκισμούς και επιθέσεις άλλων ανθρώπων, ακολουθώντας οδηγίες των φασιστοειδών προτύπων τους, πρότυπα που δημιουργούν γραφεία εργασίας προωθώντας ανέργους με 14 και 18 ευρώ ημερομίσθιο. Αυτό θέλετε να είναι λοιπόν το μέλλον μας; Να γίνουμε η επόμενη βάρδια trendy δούλων;

 Όλοι εμείς, η νεολαία, πρέπει να δώσουμε μία καθοριστική απάντηση στο φασισμό που μας χτυπάει την πόρτα με υποκριτικό χαμόγελο. Πρώτον, η βαθειά γνώση και κατανόηση της ιστορίας, να γίνει εφόδιο, έτσι ώστε να απομονώνουμε επιτυχώς αυτούς που θέλουν να δηλητηριάζουν το μυαλό μας με σάπιες και σοβινιστικές ιδεολογίες, με ψευδή, διαστρεβλωμένα ιστορικά στοιχεία, βασισμένα στην απόκρυψη της αλήθειας. Δεύτερον, η αντιφασιστική γραμμή που πρέπει να ακολουθούμε, μπορεί να εκφραστεί και μέσα από τον πολιτισμό, δηλαδή με την μουσική, το θέατρο, την διάδοση της αντιφασιστικής λογοτεχνίας και τέχνης. Το σημαντικότερο όμως όπλο που πρέπει να κατέχει ένας νέος σήμερα για να αντιδράσει αποφασιστικά ενάντια στον φασισμό, είναι η βαθιά και ακριβής κατανόηση της πραγματικότητας, των αιτιών που τη δημιούργησαν, των αποτελεσμάτων που φέρει και του μοναδικού τρόπου που διαθέτει για να την αλλάξει, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον αγώνα για την ριζική αλλαγή της, αλλαγή που θα σβήσει από τον «χάρτη» της ανθρώπινης συνείδησης μια για πάντα τον φασισμό και τον ρατσισμό.

Αναφερόμενος ξανά στην πραγματικότητα θα ήθελα να προσθέσω δύο τρία τελευταία λόγια ως απάντηση στους φασίστες της εποχής μας. Η κοινωνική πραγματικότητα λοιπόν, αλλάζει καθημερινά, εξελίσσεται. Οι διάφοροι λαοί, ανά τους αιώνες έχουν απορρίψει ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεύματα, πράγματα που καθορίζουν την έννοια του έθνους τους αλλά και την πραγματικότητα που βιώνουν, τα οποία έχουν αντικαταστήσει με νέα, που κι αυτά θα αντικατασταθούν στο μέλλον από νεότερα και ούτω καθεξής. Αυτό δείχνει ότι π.χ. και το ελληνικό έθνος πριν από διακόσια ή δύο χιλιάδες χρόνια, δεν είναι καθόλου ίδιο με το σημερινό. Έτσι αποδεικνύεται ότι η προσήλωση στο έθνος, που οδηγεί στον ψευτοπατριωτισμό, κυρίως μέσα από την επίσημη και μη παιδεία του λαού, είναι απλά μια ιδέα, η οποία ποτέ δεν ήταν σταθερή, ίδια, και ποτέ δεν θα είναι.

Οι λαοί και η νεολαία όλου του κόσμου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Η σωστή ενημέρωση και διαφώτιση των νέων πρέπει να προωθεί τις αρχές και τις αξίες του διεθνισμού, της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της ισότητας και του ενιαίου αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών του πολέμων, του φασισμού και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Εμείς είμαστε το μέλλον μας. Εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας, να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα και το δίκιο όλων των λαών, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, όπως πραγματικά μας αξίζει.

Θα κλείσω την ομιλία μου με ένα ποίημα, επίσης του Μπέρτολντ Μπρεχτ, για τον φασισμό:

«Ο Φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει

τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα

οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν

μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον

δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισε τον!

Ο Φασισμός δεν έρχεται από μέρος

που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!

Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω

και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα

πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου

και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα

αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».

ΣΧΟΛΙΑ:

Προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενική, να μη φανεί η κομμουνιστική καρδιά μου. Την έκρυψα, διότι η αλήθεια σήμερα φέρνει σε δύσκολη θέση το δεδομένο ψέμα στα σχολεία. Κλονίζεται αυτό στην ακρόασή της. Επίσης, γνώμη μου είναι να πλησιάζουμε τους μαθητές ομαλά, να μην τους βομβαρδίζουμε με την επαναστατική μας ιδεολογία και την αληθινή ιστορία απότομα, διότι έτσι μπορεί να κλονιστούν ανεπανόρθωτα και να χάσουμε τους καλύτερους μελλοντικούς αγωνιστές της επανάστασης της εργατικής τάξης. Τέλος, πιστεύω ότι ένας μαθητής αυτό που χρειάζεται είναι τα κατάλληλα ερεθίσματα για να ξεκινήσει ο ίδιος να «την ψάχνει», να αποφασίσει ο ίδιος ότι η αλήθεια είναι κρυμμένη και έχει υποχρέωση στον εαυτό του να την βρει. Σιγά-σιγά γκρεμίζονται τα ψεύτικα τείχη από τρίτους, αλλά με μιας όταν τσακίζονται από αυτόν που άμεσα τον φυλακίζουν.

Θα ήθελα παρακάτω να επισημάνω και τις αντιδράσεις του ξάδερφού μου, μόλις διάβασε την έκθεση, πριν την παραδώσει στον καθηγητή του.

1.      "Είναι πολύ ωραία η έκθεση, εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω έτσι". Είναι τραγικό να το ακούς αυτό από μαθητή Γ' Λυκείου. Οι μαθητές σήμερα πρέπει να βράζουν από οργή για τέτοια θέματα, να επαναστατούν με το λόγο τους, να είναι ενήμεροι για τον φασισμό και ποιον ρόλο καλείται να παίξει. Να έχουν να πουν και να πουν και να πουν ατέλειωτα γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα τους και που την σημαδεύουν. Να ψάχνονται!

2.     "Έχεις τίποτα από αυτόν τον Μπρεχτ να διαβάσω; Ωραία τα λέει!". Φαίνεται πως η επαναστατική ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο αναζητείται από τους μαθητές. Μιλάει μέσα τους. Τους την στερεί η επίσημη παιδεία. Όμως είναι εκεί και έτοιμη να τους κερδίσει. Να ένας τρόπος να πλησιάσεις έναν μαθητή, που τώρα μαθαίνει τελικά να εκφράζεται. Και μέσα από τον αγώνα θα μάθει να εκφράζεται αποφασιστικά!

3.     "Ρε συ, μήπως δεν έπρεπε να γράφεις τη λέξη φασισμός; Επειδή μήπως φανεί κάπως στον καθηγητή". Ο φόβος δεν λείπει από την παιδεία σήμερα. Φόβος και συνήθεια, κανένας να μην ονομάζει τα πράγματα με το όνομά τους. "Ακραία Εθνικιστικά φαινόμενα" δεν είναι ο φασισμός? Εθνικισμό λοιπόν ονομάζουν οι δάσκαλοι τον φασισμό και τον ρατσισμό. Θα πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε μύριους στοίχους που γράφτηκαν στην κατοχή, να αντικαταστήσουμε την λέξη γιατί πλέον είναι ξεπερασμένη για τα ευρωπαϊκά γούστα!

4.     "Η αναφορά σου για την Χρυσή Αυγή, είναι λίγο τραβηγμένη ρε συ. Ίσως δεν έπρεπε να την αναφέρεις. Ίσως βγαίνεις εκτός θέματος". Κι άλλη δόση φόβου. Εκτός θέματος η Χρυσή Αυγή? Είναι εκτός της ελληνικής πραγματικότητας? Δεν είναι εθνικιστές (λαϊκιστή φασίστες...)? Σήμερα αν καλείται οποιοσδήποτε μαθητής να μιλήσει για την ελληνική πραγματικότητα και τον εθνικισμό, εκτός θέματος θα βγει αν δεν αναφέρει την φασιστική-ναζιστική χρυσή αυγή! Δε νομίζετε?

5.     Αφού του εξήγησα πόσο σωστό και δίκαιο είναι να υποστηρίξει αυτή την έκθεση στον καθηγητή του, πως πρέπει πάντα να ορθώνεται μπροστά στο ψέμα ή στην απειλή του συντηρητικού καθηγητή και να υποστηρίζει την άποψή του, να μη φοβάται έναν χαμηλό βαθμό, διότι αυτός θα αποκαλύπτει και το ποιόν των καθηγητών του και πως πρέπει πάντα να εξηγεί σε βάθος την πραγματικότητα για να την καταλάβει, τελικά μου είπε "Θα την δώσω όπως είναι"!  

Την κέρδισα τη μάχη! Αλλά δεν το κατάλαβε ότι την κέρδισε κι αυτός! Βέβαια η έκθεση θα μπορούσε να είναι πιο κοντά ακόμα στην πραγματικότητα, να αναφερθεί πχ. η πιο χαρακτηριστική ιδιότητα του Μπρεχτ, αυτή του κομμουνιστή, να αντικατασταθεί ο διεθνισμός με τον προλεταριακό διεθνισμό, ή να επεκταθεί η "καλύτερη ποιότητα ζωής" σε "σοσιαλισμό" κ.α. Αυτά όμως είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα αναζητήσει ο ίδιος, αλλά και όλοι οι μαθητές, να ψάξουν να βρουν ποιος έχει απαντήσεις, πώς πρέπει να αγωνιστούν και με ποιους. Και να ακολουθήσουν τον μοναδικό ανθρώπινο δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους. Να ανοίξουν τα μάτια τους, να πετάξουν τις μικροαστικές παρωπίδες που έχουν κληρονομήσει και να τον δουν καθαρά. Να δουν την Κ.Ν.Ε.!

Ψωμί-παιδεία-ελευθερία…πάλι!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Ψωμί-παιδεία-ελευθερία…πάλι!

Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχοντας μπροστά μας τις αποδείξεις ότι ο αγώνας για «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» συνεχίζεται.

Στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά ... τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Οι γονείς κι οι γείτονες χωρίς δουλειά. Κι όσοι έχουν δουλειά παίρνουν (αν τα παίρνουν) ψίχουλα. Τα χαράτσια πάνε σύνεφο. Τα σχολεία χωρίς πετρέλαιο, χωρίς καθηγητές, χωρίς φράγκο στα ταμεία τους. Η πείνα θερίζει. Το ψωμί είναι ανάγκη επιβίωσης πιά. Για παιδεία ούτε λόγος. Πραγματική ελευθερία για εμάς σήμερα δεν υπάρχει. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η τρομοκρατία όταν αντιστεκόμαστε, δε μας επιτρέπουν να ζούμε σαν άνθρωποι, αλλά σαν σύγχρονοι δούλοι!

Κι αυτές τις ώρες που κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, έρχεται ένα τεράστιο ερώτημα, που επιστρέφει κάθε φορά που τιμάμε κάτι «ηρωικό»: 

ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι «παιδιά» σαν κι εσένα. Ούτε γενήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι «παιδιά» που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι «παιδιά» που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

-Αυτοί που ...«έκαναν» το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους. Ίσως κιόλας να νόμιζαν ότι «νικήθηκαν» την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην  ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα.  Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τάνκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ιχρυρίζονταν ότι «δε γίνεται τίποτα». Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν «αλήτες», «επικύνδυνοι κομμουνιστές», ότι «κάνουν ζημιές» και «δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας».

-Αυτοί που...«έκαναν» το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι ... «νόμιμες». Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα. Και το έκαναν. Όπως έδρασε «παράνομα» ο λαός το 1821, στην αντίσταση ενάντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Άγγλων, κλπ. Όπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο. 

-Έδειξαν αυτοί οι «νέοι» ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας. Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δε ξεσηκώθηκαν «μέσα σ΄ ένα βράδυ» κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη «αυθόρμητα». Αγωνίζονταν απ΄ την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ΄ αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.

-Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων «ρεαλιστών» που τους έλεγαν «μη τραβάτε στα άκρα», «να τα βρούμε με το καθεστώς», «να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης» κι επιχειρούσαν να συμβάλλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει «δημοκρατικό πρόσωπο». 

Απομόνωσε, τσάκισε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Η ναζιστική Χρυσή Αυγή επιχειρεί να λασπώσει την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο το 1973 ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, λέγοντας τα ίδια αισχρά ψέματα που χρησιμοποίησε η δικτατορία για να κρύψει το μεγάλο της έγκλημα. Επιχειρεί να αθωώσει τη στρατιωτική δικτατορία, που με τη βία και τα βασανιστήρια κατά του αγωνιζόμενου λαού υπηρέτησε τα μονοπώλια και το ΝΑΤΟ.

Το βράδυ του πολυτεχνείου δεκάδες ήταν οι νεκροί, όχι μόνο από το τανκς, αλλά και από τους ελεύθερους σκοπευτές, που πυροβολούσαν έξω από το Πολυτεχνείο το λαό που διαδήλωνε.

Νεκροί μαθητές στο Πολυτεχνείο:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Μια άλλη μαρτυρία:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Ορισμένοι πάλι λένε: «Τι τα θες, οι αγώνες δεν έφεραν αποτέλεσμα, η γενιά του πολυτεχνείου μας πούλησε, όλοι τελικά ίδιοι είναι». Μην τους πιστεύεις. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν πήγαν όλοι με την αστική εξουσία για να βολευτούν. Πάρε παράδειγμα τους αντιστασιακούς που συμμετέχουν στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ). Ρώτησέ τους. Ποτέ δεν εξαγόρασαν τον αγώνα με το βόλεμα! Παραμένουν σεμνοί αγωνιστές του λαού μας, παρά τα άσπρα μαλλιά τους. Μην ξεγελιέσαι. Το σύστημα βρίσκει αυτόν που δεν άντεξε στις δυσκολίες του αγώνα και τον κάνουν «παράδειγμα», για να απογοητεύσει το λαό, να τον κάνει να σκύψει το κεφάλι. «Κούνια που τους κούναγε»! Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που σηκώνουν κεφάλι στην εργοδοσία, παρά την τρομοκρατία της απόλυσης και κάνουν απεργία. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.

Δε θα περάσει ο φασισμός ούτε τώρα. Όπως δεν πέρασε τότε που έσπασε τα μούτρα του πάνω στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Όπως δεν πέρασε τότε που ναυάγησε πάνω στον τεράστιο βράχο του ηρωϊκού Πολυτεχνείου. Θα τσακιστεί απ΄ το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. 

Συνεχίστε τον αγώνα. Μέσα απ’ τα 15μελή και τα 5μελή. Για καλύτερη ζωή. Για καλύτερο σχολείο. Για ένα μέλλον όπως το ονειρεύεστε κι όπως το δικαιούστε.

Τιμάμε το Πολυτεχνείο και τους ήρωες που έπεσαν εκει 

Συνεχίζουμε τον αγώνα τους για Ψωμί – παιδεία – Ελευθερία. 

Οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω!

Πηγή: Π.Α.ΜΕ.